UVA ab UVORE

UVA, ab UVORE

i. e. humore et latice intus concluso, Varroni, l. 4. de LL. quem αἷμα τῆς ςταφυλῆς sanguinem uvae, dixêre Graeci, uti et in Sacris appellatur, vide Gen. c. 49. v. 11. et deuteron. c. 32. v. 14. Aliter vacemus, quod vide. Graece Βόιρυς, in vite potissimum, totus fructus est, qui partibus constat, scapô, pediculô et acinô sive granô; ut vocatur Ovidio, Columellae, Scribonio, Acini partes sunt, folliculus, sucus, caro (qui et callus Plinio) et nucleus, de quibus omnibus vide Is. Casaubon. ad Sueton. Octav. c. 76. adde Hadr. Turnebum, Advers. l. 25. c. 26. et Becmannum, Origg. L. L. p. 293. Earum genera magnitudine, colore, saporibus, acinis innumera --- Hic purpureo lucent colore, illic fulgent roseô, nitentque viridi. Candicans enim nigerque vulgares. Tument vero mammarum modô bubasti. Praelongis dactyli porriguntur acinis. Est et illa naturae lascivia, ut praegrandibus abhaereant parvi, mitea et suavitate certantes --- Durant aliae per hiemen, pensili concameratae modô. Aliae, in sua tantum continentur anima, ollis fictilibus et insuper doliis inclusae, stipatae vinaceis circumsudantibus. Aliis gratiam, qui et vinis, fumus affert fabrilis, iisque gloriam praecipuam in fornacibus Africae Tiberii Caesaris auctoritas fccit. Ante eum Rhaeticis prior mensa erat, et uvis Veronensium agri. Quin et a patientia nomen acinis datur passis. Conduntur et mustô uvae, ipsaeque vinô suô inebriantur. Aliae decoctae in musto dulcescunt, aliae vero lobolem novam in matre ipsa exspectant, translucidae vitro etc. Plin. l. 14. c. 1. Ubi tamen, quod de uvis passis ait, fallitur Dalechampiô iudice, qui potius, quod ad Solem expandantur, sic appellari tradit. Vide quoque Aucorem Anonymum, Hist. Orb. Terr. Georgr. et Civ. c. de Commerciis, ubi eas hodie e Cypro afferri, quaeque Malagâ ex Hispania veniunt, duûm generum esse, de Lexia et de Sol, ait. Addit Plinius, uvas magnitudinem infantium puerorum in interiore Africae parte exsuperare. Quod circa hyperbolem dici, colligimus ex Numer. c. 13. v. 23. ubi de exploratoribus a More emissis, Deinde pervenerunt usque ad vallem Escholis, unde excisô unô palmite, cum botro uvarum, deportaverunt eum palanga duobus, scil. homibus, digna proin res visa, cuius gratiâ tam beata regio victricibus armis quaereretur. Quemadmodum Gallos primos in Italiam expeditionem suscepisse, ubertate soli et vini inprimis suavitate allictos, cum Elico quidam Helvetius, qui fabrilem artem Romae aliquandiu exercuerat, sub tarquinio Prisco, ficum siccam et uvam oleique et vini praemissa, remeans secum tulisset, scribit Plinius, d:

l. Quod autem de uvis ollis fictilibus includi solitis habetidem, confirmat Aurelianus, qui ollares inde vocat, sicut ςταφυλὰς ἀπὸ χύτρας appellat Aetius. Earundem meminit Martialis, l. 7. Epigr. 19. v. 9. de fure cenarum Santra,

Dulci placenta sordidam linit mappam,

Illic et uvae collocantur ollares.

Et Statius, l. 4. Sylv. 9. v. 42.

Ollares rogo non licehat uvas,

Comano patinas in orbe tortas

Aut unam dare synthesin ---

Quae quomodo componi ac servari sint solitae, docet Columella, l. 12. c. 43. Ut de uvis Apamenis, quae hodie Damascenae, Lampridio memoratis in Heliogabalo, c. 21. ubi inter alia huius luxuriae argumenta etiam hoc recenset, quod miserit uvas Apamenas in praesepia equis suis: de uvis Lavitanis, quarum mentio apud Capitolin. in Clodio Albino, c. 11. ubi uvarum lavicanarum pondo viginti, eum, iuxta alia complura, ieiunum comedisse, de aliis, nil dicam. Legem de uvis habemus Deuteron. c. 23. v. 24. Si ingrediaris vineam proximi tui, comedes quidem uvas pro desiderio tuo, ad saturitatem tuam: at instrumento tum ne indito. Quâ non paulo severior militaris illa, quam cum Hecatonymus gregarius miles, decerpendo uvas contra Imperatoris edictum, esset transgressus, vite ad mortem usque caesum, legimus in 1. Epigr. Graec. εἰς ποιηροὺς. Beedictionem uvae in Eccles Romana supra. Ex voto abstinuerunt. ad tempus Naziraei, in perpetuum Rechabitae, de quibus supra: ex superstitione, hodiernorum Turcarum nonnulli etc. De more plurimarum olim Eoclesiarum simul cum pane et vino uvas in altari offerendi, pauperibusque distribuendi, vide can. 28. Concil. Trull. Acinô uvae porro inter potandum suffocatus Anacreon: Elephanti uvarum mororumque sanguine ad proelium accensi, 1. Maccab. c. 6. v. 34. sed et coronati uvis ebrii, uti docet Car. Paschalius, Coron. l. 2. c. 8. etc. Vide plura apud Plinium, c. cit. alibique, nec non hîc passim. Quam ad vivum autem uvas expresserit zeuxis, adeo ut aves similitudine deceptae ad illas convolaverint, vide in eo. Α᾿ναλόγως vox de aliis quoque dici solet, notumque pro baccis et corymbis hederae vel sambuci usurpari non raro: de uva populi albae, aliisque huc pertinentibus, Salmasium adi, Exercitation. Plin. ad Solin. p. 333. 497. 610. etc. uti de genere ornatus capillaris, item inauris, quibus ab uva Graeci nomina indiderunt, vide supra voce Botronatus et Botrus: de apibus autem βοτρυδὸν volantibus, ut Homerus habet, ubi de Apibus. Nec omittendum, quod inter Zoophyta aquatica etiam uva est, de qua vide aliquid apud Bochart. Hieroz. Part. prior. l. I. c. 8. et uva in palato soli animalium homini data, memo ratur Plinio, l. 11. c. 37. de uva amomi dictum supra et de uva mali granati.